Onda, eski halimi görmüştüm. Eski bir fotoğrafa bakar gibi izledim onu. Elleri benim gibi, heyecanı benim gibi ama bir şeyler benden uzak. İnsan, kendine benzeyeni gördümü o kişinin önündeki uçuruma aşinalığından mıdır nedir, durdurmak istiyor. Tam da o anda tüm bu benzerliklere rağmen,onun kendinden ayrı, biricik birisi olduğunu hatırlatıyorum kendime. O sen değil, sen de o.
Günlük telaşlardan konuşuyor. Uykun geldi senin diyor. Uykum yok ama uyuyup uyanmayasım çok diyemiyorum. Biliyorum ardından gelecek dizi dizi cümleleri. O konuştukça kendimi, o konuştukça beni… Diyorum ki ne sen o,ne de o sen. Fakat diyorum ona içimden, sevmek de yorulur. Bu kadar sevme..
bendehanee.wordpress.com 